jesiennej kobiecie przed odejściem lata

wplatając palce w moje włosy
mówiłeś że z jesienną panią ci do twarzy
ze śmiechem całowałeś mnie w ucho
gdy nie mieściłam się w ulubioną sukienkę

dziś
drżą mi dłonie
kiedy siadasz obok wolę otulać się kocem
wtedy możesz sobie wyobrażać
że znów nakarmię dzieci
potem będziesz mnie mógł podziwiać jak róg obfitości
poczujesz ciepło

pożegnaj mnie w porze słoneczników
ubraną w jesienne kwiaty
pamiętaj
lubiłam być kobietą

pożegnaj mnie w porze słoneczników
ubraną w jesienne kwiaty
pamiętaj
lubiłam być kobietą

Ten fragment zdecydowanie bardzo mi się podoba...:))

Pozdrawiam...

zacząłbym od

"drżą mi dłonie...";
sympatyczny, życiowy wiersz o jesieni...wyznanie peelki: "lubiłam być kobietą" zaskakuje kokieterią ale także drugim dnem tego wyznania, bo gdy kobieta przestaje być kobietą to niby kim wtedy jest? obojniakiem? bo staruszka nadal jest kobietą...to chyba wpływ ideologii o wiecznej młodości płynącej z mediów, handlujących eliksirami marzeń...
to bardzo kobiece!
:)
J.S

o, a ten bardzo mi się podoba.

nostalgia tak, ale smutku za dużo. napisane ładnie

pierwszą strofę ledwo przeszłam, ale warto było, bo reszta znakomita :)

pozdrawiam
/b

pogodzenie z prawdą nie zawsze musi oznaczać pogodzenia z losem. Smutny, pełen rezygnacji, mądry wiersz, jak życie. Buntuje się tylko czytający. Pozdrawiam. Leszek

nie lubię jesieni i wszelkich do niej odniesień, ale przyznaję - wiersz robi wrażenie, pewnie przez temat - a ten oddany w niebanalny sposób.
pozdrawiam
kasia:)

Już to komentowałam gdzie indziej. A tu tylko daję plus. :-)

dwa osattnie wersy pierwszej strofy sa slodkie, ale one jak i cala pierwsza odstaja od calosci. Reszta od drza mi dlonie swietna. Nostalgiczna, szalenie smutna, ale ma w sobie cos co oczarowuje czytelnika.
dygam ; )