słyszę jak śmiejesz się do mnie

pamiętam było lato
cienie drzew ciągnęły się za mną
wzdłuż wąskiej parkowej alejki
(kasztany nie kwitły już dawno)

umieranie nie boli
rąbkiem uśmiechu ocierałaś łzy
nie płacz zdawałaś się mówić
z dnia na dzień rozluźniałaś uścisk

(płakałem nad sobą)

jeszcze nie pachnie skoszoną trawą
ktoś karmi łabędzie
już wiem
zapamiętuje się drobiazgi

(zabawne)

niestety nie mogę uchwycić klimatu, może jesień już blisko
pozdrowienia

Eksperymentuję z formą wiersza, dlatego jestem Ci wdzięczna za komentarz :-)). anna

jeszcze nie pachnie skoszoną trawą
a gdyby tak od tego zaczac? ladna, nostalgiczna fraza i plynie.
Rozumiem, ze pierwsza i ostatnia maja byc klamra, tlem do 'akcji' w drugiej? Cala pierwsza jednak, to dla mnie dlugie zdanie poprzecinane enterami, malo poetyckie to to. Nie nastraja, i jak wspomnial Pan Bialy ciezko wbic sie w klimat. Nawiasy draznia,
mnie przynajmniej. Wstrzyknelabym mu dawke niebanalmosci wieksza.
dygam ; )

Pointa wiersza jest:zapamiętuje się drobiazgi! Czytelne, mądre, sama prawda! Czyjś głos, gest, uśmiech, ruch ręki...ładnie, pozdrawiam, Para

piękny i ten, jak i że sobie miłe gesty zapamiętujemy...