jeszcze o ludzieńkach

czy słyszałam dobranoc, czy zmyśliło coś sobie
jakieś echo żałobne, którą drogą mam pobiec?

tak niepokój się z liściem spadającym zszeleścił,
nie zdążyłam się przyjrzeć ni tonacji ni treści

ach, cóż plotę cmentarna utuliła mnie płyta
ani łzy jednej otrzeć, martwe usta, jak spytać

więc przyszedłeś daremno? nieszczęśliwa, niezdarna
przywitałam cię drętwo, kilka dni jak umarłam

bez jednego spojrzenia nie wiem jak, jednak ścierpię
nawet prochem nie byłam, ale chciałam być wierszem

Alicjo, czytam nie pierwszy Twój wiersz, ale chyba dotąd zaniedbywałam recenzje! Podoba mi się Twój styl. wiersze są mądre, niebanalne, tak jak ten! Ileż to razy chciałoby się być tylko wierszem i aż wierszem! Forma i treść- niebanalne! Pozdrawiam gorąco, Para

Dziękuję Anno za miłe słowa, zabieram pod poduszkę, dobranoc :)

smutny wiersz - smutek ogarnia, kiedy przed "ludzieńkami" przychodzi w wiersze uciekać... żeby wierszem się stawać.
Pozdrawiam, Alicjo.
kasia.

lecz przyglądam się płycie, wszak dotyka ma głowa
czuję, wraca mi życie, płyta jest – chodnikowa

wydeptana i owszem, zaciągnięta do glancu
spadło liści tu troszkę i wzdychanek pękł łańcuch

rozchmurzyło się niebo księżyc puszcza mi oko
przecież jestem poetką chodzę z głową wysoko

więc się zrywam czym prędzej z myślą może nienową
że czasami miast wierszem może lepiej być prozą
:))

czasem taki ludzieniek dopadnie i ot

pozdrawiam Jacek

Brzmi pięknie, jakby słowa Mickiewicza w ustach współczesnych. Oczywiscie, mi się bardzo podoba. Pozdrawiam.

fajno to, popieram , J. płoniaście Alicjo

witaj Alicjo! czytam, czytam i ... i zawsze jakoś zadziwisz celnym słowem i myślą.
pozdrawiam

spóźnionym palcem noc zamykam
gorących ust modlitwą cichą
goniąc spojrzenie słonym szlakiem
wiatrakiem myśli jak don kichote
przedrwiony śmiechem żart miłości
jak senny obraz dulcynei
bez ust bez twarzy i bez słowa
złupiony prawdą bez nadziei
spadam na płytę martwym liściem
ideał sięgnął w końcu bruku
szelestem zepchnął mnie po cichu
prosto w aleję dla nieuków

pozdrawia ludzieniek emil gra-beach :)

Alicjo, bardzo romantyczny wiersz, utrzymany w tamtej poetyce i tematyce. Świetna stylizacja. Dla wyrażenia "grobowego" nastroju i braku weny? Ale Ciebie ona nie opuszcza!

Wiersz Emila też bardzo mi się podoba.

Zabieram sobie obydwa na zawsze. :-)

Ano...
Pozdrawiam Kasiu.

znów mnie ciągniesz za język
co spod puenty wystaje
ani prozą nie mogę
chyba tylko mazgajem
chodnikowa więc mówisz
nie nagrobna to płyta
ja tak chciałam na smutno
chciałam żeby zapytał
chciałam żeby się zmartwił
żeby raz pożałował
wierszy pisać zapomnę
strasznie boli mnie głowa

ałć

Pozdrawiam Jacku i dziękuję za poprawienie humoru :)

nie może być że tu w zaświatach
tęsknota bardziej mnie uwiera
gdybymż to wiedzieć mogła prędzej
nie śpieszno byłoby umierać
stąd uczepiona wiotkiej łozy
oczodołami przeszłych zwidzeń
rozmyślam pośród bezmyślności
na drętwo o tym co nie przyszedł
a niech mu życie lekkim będzie
czasem postraszyć wierszem wpadnę
bo tylko wtedy kiedy kocham
mogę napisać troszkę ładniej


Dziękuję Emilu, bardzo, bardzo :)

Dziękuję Oxy :)

oj pisz o tych ludzieńkach Alu, pisz:):)usciski:)Beata

wczytuję się i wpatruję w wiersz jak w spokojne morze.
klimatycznie ze szczyptą smutku. podoba się
pozdrowienia
r

Tak jest Szefie!

Ściskam :)

Miło mi, dziękuję :)

nie kadzę, zabieram:))))
cmokam siarczyście

Dziękuję Stasieńko. Korzystając z okazji, że wpadłaś pod mój wiersz, gratuluję serdecznie miejsca w Angorze i ślicznego wiersza.

Cmok :)