Bezwarunkowo

On jeszcze jest.
Książkom na półkach nadaje tytuły
mojego imienia. Zanosi się
palcami po każdym pojedynczym grzbiecie.

Widzę, że spływa w kilku słowach
po biurku uprzątniętym ze zdjęć.
Odkrywa sierść kota – białą,
żeby nie było wątpliwości.

Wiesz.
To dziwne.
Cisza, w której do walizki
pakuje moje powieki, jest zbyt głośna.
Zwraca uwagę na plamy
urządzone na dywanie. Twierdzi,
że to ślady jakie zostawi pojutrze.

Słuchaj.
On jeszcze jest.
Dotyka ścian, na których
zawiesiłam korale. Udaje,
że nie przygląda się tyłowi mojej głowy,
że nie czuje zapachu unoszącego się
spod palców.

Patrzy.
Jeszcze jest.

złapałam klimat, pomysł świetny i nieźle zrealizowany. W kilku miejscach mam wątpliwości, ale im więcej czytam, tym mniej ich, a ja wpadam w zachwyt nad tym co napisałaś/eś.
gratulacje:)
pozdr aga

Cisza, w której do walizki
pakuje moje powieki, jest zbyt głośna

To jest rzeczywiście zbyt " głośny " fragment, do usunięcia/ korekty.

Nieźle.

Na pewno nie "powieki"... A reszta fajnie zagrała...:)
Pozdrawiam...

przegadane, rozwleczone - taka papka słowna wyszła.
po ostrym przycięciu drugiej i trzeciej i czwartej, rezygnacji z mdłej pointy i koncentracji najbardziej w okolicach pierwszej - mogło by coś z tego być.
w tej formie słabo

pozdrowienia
kasia