opaczny

zawsze myślałam świat się kończy
w ogrodzie ciężkie słoneczniki kiwają
przy krętej alejce niezapominajki
kiedy ciemnieje pachnie maciejka

bujane wiatrem niespokojne wiciokrzewy
zawadzają splątane w znaki zapytania
polne włóczydła zmyślają kruchość
wyhodowanej porcelanowej róży

zawsze myślałam świat się kończy
...
polne włóczydła zmyślają kruchość
wyhodowanej porcelanowej róży

Jest w tej klamrze jakaś ciekawa, powłóczysta refleksja na temat "czułości" postrzegania, przemijania i piękna. Niestety, grzęźnie w wyliczankowym, gadżetowym środku.
Wiersz niespełniony.

Witaj - kope lat .. mnie wiersz zatrzymał - bo ładnie w nim i pachnąco .
pozd.

...bita od sztancy opisówka jako element odchodzących do lamusa widokówek: plenerów i zamków z pozdrowieniami.

poprzedni komentarz wywiało...:(

teraz powiem tyle : nieodmiennie trudna jest Twamarletna wersyfiksacja,
ale cierpliwy czytelnik sobie poradzi, odnajdując smakowite niuanse;

ja znalazłam,
może dorzucę jeszcze conieco, jak tylko uporam się z wołowym antywirnetem
hej Marletko :)

Marett, rzeczywiście jest trochę wyliczankowo, ale jest możliwość przycięcia, bez szkody dla..
"powłóczystej refleksji".. o której pisał a.barycz... aż mnie korci, podam, jeśli wolisz po swojemu, nie szkodzi.
Pozdrawiam.

zawsze myślałam świat się kończy
przy krętej alejce ciężkie słoneczniki
bujane wiatrem niespokojne wiciokrzewy

zawadzają splątane znaki zapytania
polne włóczydła zmyślają kruchość
wyhodowanej porcelanowej róży

padły mi baterie w myszce ale napiszę.
mi się podoba, ogród bez wyliczanek nie byłby ogrodem.
przyjemnie przemyciłaś zapachy.
:)