Nasycenie

nasze miasto to konglomerat
kościołów i ulic zalanych
żółcią latarń
to kapliczki knajpek
przytłoczonych zawiesiną
spojrzeń i szarych spódniczek
za które nie możemy się nawet wstydzić
wtłoczeni w puste krzesła
i ciepło ciał jesteśmy
nieutuleni muzyką


w naszym mieście rozpadają się twarze
kamienic ślinią się czerwienią
dachówek są ślepe
pozostały im szkielety okien
po których ślizga się wiatr
wypycha z nich pustkę
(czasem biel firanki)
bez teatralnych gestów
jak w kadrze naszych nocy
w których jesteś byłem
kiedyś będziemy

przewersyfikowanie i zmiana niektórych przerzutni poszłaby in plus dla tekstu

Też mi odkrycie. Ta cała przeklęta planeta taka jest.

I po co było "budować" opisem miasto (pierwsza strofa), skoro rzecz sprowadza się do "pustki...kadru naszych nocy", uniwersalnego stanu erozji, bez geograficznego i obyczajowego przydziału ?

Jestem amatorką krótszego, bardziej zwartego przekazu obrazów, a głównie - emocji. Czytanie czy mówienie o nich "nadbarwionym" językiem powoduje uchodzenie ich tak, jak uchodzi powoli powietrze ze zbyt mocno nadmuchanej opony.

Jedank - cenię niebanalny przekaz.

Pozdrowienia.E.