Dobroć

Pan Czesio był w najwyższym stopniu spragniony. Szukał w świecie bytu, który byłby zdolny to pragnienie zaspokoić, lecz zdefektowany, porzucony kosz bez złotówki nie mógł tego uczynić. Pod supermarketem ustawiła się kolejka dobrych ludzi, ale kosze z monetami były nieżyczliwe, złośliwe, okazujące nienawiść i pogardę. Przechodziły pospiesznie z rąk czystych do rąk tłustych, drwiąc z jego uszkodzonych, bezpalcych.

Ale dobry Bóg zaspokaja najgłębsze pragnienia. A jeśli nawet nie było tu dla Niego miejsca, w godzinie szczytu, pod zatłoczoną wiatą - przysłał swoją chudą asystentkę: Miłość. I oto chłopak, który siedział na schodku, nagle odstawił ledwie napoczętą butelkę piwa i pobiegł w stronę dziewczyny przechodzącej przez parking.

Czesio był pierwszym, który doświadczył cudu. Ukląkł, wziął butelkę w bezrękie ramiona i nabożnie podniósł do ust. Wypił łyk lub dwa - jednak ludzie są chwiejni. Ktoś się potknął, popchnął i butelka upadła. Płyn wsiąkł w wycieraczkę i było po cudzie, ale pan Czesio nie wstawał z kolan i nie odwracał oczu od plamy.

- Tyle dobroci - powtarzał. Tyle dobroci.

Dobre!
Zgadzam się z Twoim stanowiskiem - gdzie ten Bóg? I czemu ludzie tyle gadają o dobroci, zamiast komuś pomóc? Albo chociaż zauważyć bezdomnego i go ominąć, zamiast na niego wpadać, wytrącając... zdobycz.

Pozdrawiam!

R.

Ja Tobie też. Dziękuję. :)

Dobre. Przewrotne. Jak to u Ciebie.
Nigdzie nie jest powiedziane, że pan Czesio jest bezdomny. Jest tylko spragniony. ;-)
Niemniej rozumiem doskonale jego uczucia. Życie często każdemu zabiera "tyle dobroci", ile wcześniej dało, a rozczarowanie jest zawsze to samo - ludzkie.
Tekst humorystyczny, ale niewesoły.