Hej kolęda, kolęda...

A kolęda znów zatoczy koło czasu,
przekraczając progi domów niedowiarków,
co z nadzieją się zgromadzą wokół stołu,
żeby zebrać zagubionych, przy opłatku.

Zniknie szybko, nim ją zdążą zauważyć,
z garścią siana wyrzucona z blichtrem ozdób,
lecz przysiądzie po cichutku w progu żłobka,
by odnaleźć źdźbła pszenicy w suchym grochu.

I przyklęknie za plecami kolędników,
wprowadzona do stajenki z echem głosów,
by dziękować Jezuskowi za tę miłość,
którą przyniósł jak Mikołaj w skromnym worku.

Nie na darmo urodziłeś się Człowiekiem,
który kulisz małe rączki w chłodnym żłobie.
Spójrz, jak wielu odnalazło Twoje ślady,
żeby z wiarą pokonywać trudną drogę.

A więc lulaj, maluteńki Jezusiku,
niech się Tobie dobrzy ludzie przyśnią dzisiaj,
co zanucą Ci spokojną kołysankę,
w rytm melodii dyktowanej prądem życia.

Zamknij oczka. Jeszcze chwilę pośpiewamy.
Wybaczenie podłożymy Ci pod główkę,
co w prezentach jedni drugim podawali,
by służyło zamiast słomy, za poduszkę.

A więc lulaj, Boże Dziecię, między ludźmi.
Jeszcze chwilę pooddychaj ciepłem głosów,
zanim siądziesz na królewski tron krzyżowy,
nim na głowę Ci założą wieniec z ostów.

Hej kolęda, kolęda...



(wiersz dedykuję Bernadetcie :-)) Rymowany!)

no prosze:):)dzieki za dedykację;)tak swiatecznie, że sobie zabieram do mojego ula...ciepło sie zrobiło, chociaz na zewnątrz brrr:(pozdrówki Aniu:)