Kości

czas odmienia, przez rocznice, znaczenia lata
nim oziminy urosną, podglądam rozsiane, pod kamieniem
padł na pola, wrześniowy pokos, i skaleczenia
w mojej głowie, dni śpiewają jak kosy, na sztorc, ostrzem.

hmm..oj jeszcze słońce nie dotarło Krzysztof?
fajnie..oziminy- jednoroczne, a dłużej nie mogą
czytałam- teraz wracam, żeby zostawić ślad,
hm..ja tam się nie znam na zapisie - formy,
ale treściowo podoba mi się to przyrównywanie
przyrody do człowieka. Może te skaleczenia..
polecą hen hen..jak ptak. Mm..coś ja probowałam
o kosie też..tylko w którym i kiedy..jak znajdę to
dam namiar,

wracając powtórnie Krzysztof: nie mogę znaleść
kosa..a wiem, że o nim....mm..gdzieś się zawieruszył
teraz,

kosie kosie narobiłeś mi pokłosie
gdzieś czmyhając nad głowami
schował się gdzieś między wierchołami

J. serdecznie i cieplutko!

Mam odnoszę wrażenie, że wiersz jest bolesny, pisany na przekór wiśnienej pogodzie. Buźka.

a ja się dzisiaj tak czuję
dokładnie tak
boję się tego wiersza
:)