do nieba

pomiędzy tym co się zdarzyło
a tym co być może
stoję jak drzewo przydrożne

gałęzie moje nie proste
liście trzymają przy sobie
serdeczne

wiatr tańczy nad głową
obiecując jutro
a ja za jutrem nie tęsknię

trzymając się ziemi dzisiejszej
stoję jak mi kazano
pod zielonym niebem

a wiatr mnie głaszcze
jak dłonią
powiewem

ojejej, rzeczywiście obie jesteśmy zanurzone w podobną aurę...pod jasnym niebem w zieleni i to ...tu i teraz (dzisiaj) :))
piękny wiersz cieplutki, aż robi się w sercu tak spokojnie, ufnie...
lubię takie klimaty, Aniu
:):)
serdeczności -
Krysia

Aniu, zazdroszczę stoickiej postawy i optymizmu! Tak właśnie warto żyć! Cieplutko, z podobasiem, Para:)

ooooooo! i Ta zzieleniała od nieba!!!!!!!!!
buziak zielony, Anno
podoba się.
:))

Aniu ładny wiersz na plus.
pozdr,