Obietnica

ja nie zawrócę słuchać
jak w mieście głowy płoną,
zarażają się pewnością siebie,
odpryskiem z okrągłych historii,
bez zakończenia, wymieniają słowa
za koraliki, wszyscy zapłacą szczęściem

teraz idź do domu, zostaw wypukłe ślady
w kurzu, i pomiędzy kościołami, jutro
przyjdę po ciebie, oddam ci światło
co w powietrza soczewce, zbiegnie się
punkt dwunasta, z dzwonieniem w uszach

włożymy nasze imiona do szklanych kul
ze sztucznym śniegiem, na zawsze
do porzucenia i znalezienia, jutro
poszukamy, innego więzienia
z ciepła, podziemną rzeką
która popłynie za nami

o matko! jaki długi wiersz! narobiłeś się, KKK!
muszę parę razy, na razie raz!
:))
;D

Przeczytałam dwa razy. Najpierw zatrzymał mnie treścią, bo jest o czymś, a potem formą graficzną. Bardzo ciekawą stworzyło to całość. Fajnie przeszłeś od klimatu pierwszej zwrotki do ostatniej. Zakończenie super. pozdr. a

no no...jestem pod wrażeniem jak zwykle
J. serdecznie

ja już za 10 podejściem mogę co nieco powiedzieć.. na grafikę od razu zwróciłem uwagę. Treść, dobre przejście z pierwszej do drugiej i z drugiej do ostatniej. Podobają mi się szczególnie te słowa -
"włożymy nasze imiona do szklanych kul
ze sztucznym śniegiem, na zawsze"
cholera czemu nie mam szklanej kuli!

Pozdrawiam Kacper