między snem a drzwiami

miałem sen że umarłaś nim światło spod powiek
wydobyło mi czystość spokoju poranka
pomyślałem że kochać tak trudno na co dzień
między szeptu westchnieniem a krzykiem nie wracaj

drzwi zamknęły się z trzaskiem za chłodem spojrzenia
nie przeczytam ci więcej ciekawych fragmentów
żebyś mogła się ze mną myślami wymieniać
koniec rozdział zamknięty lecz czemu na sercu

tak zrobiło się ciężko gdy wszystko wiadomo
nie dla siebie jesteśmy ja ty inna bajka
ruchu dłoni zabrakło w przestrzeni balkonu
który więcej powiedział niż okrzyk nie wracaj

podzieleni plecami nie jedno a dwoje
głuchą skargą oddechów rozdzieraliśmy ciszę
lecz skończyła się nagle ze snu niepokojem
dzień nauczy kochania a noc wspólnych milczeń

Ładny wiersz, przyjemnie przeczytać. Pozdrawiam

Kunsztowny, liryczny śpiew o odrzuconej miłości! Aniu, nie chcę, żeby oni ci się rozstawali! Przecież słychać w tym wierszu, że się kochająąą! ;((( Cmoki, Para
Ps. Podrasuj Aniu, niech będzie regularnie po siedem po każdej średniówce.

Nie mogą się rozstać, bo przecież sen mu uświadomił, że jest dla niego waaaażna. A że trudna ... Nic nowego! :-)) Każda jest trudna. :-)))
Poprawiłam średniówkę. a

mówiliśmy o umiejętności milczenia razem

jak pięknie o tym piszesz, jak nikt
:))

Nauczyłam się, że milczenie we dwoje ma więcej treści niż słowa. Naprawdę rozumiem mądrość, jaka kryje się w biblijnym "słowa są srebrem, a milczenie złotem".Miłość zaczyna się tam, gdzie jest miejsca dla milczenia. Tak to widzę. :-)). Pozdr. a

Nauczyłam się, że milczenie we dwoje ma więcej treści niż słowa. Naprawdę rozumiem mądrość, jaka kryje się w biblijnym "słowa są srebrem, a milczenie złotem".Miłość zaczyna się tam, gdzie jest miejsca dla milczenia. Tak to widzę. :-)). Pozdr. a

:))
miałam szczęście, że Cię poznałam. jakie to proste w swej wymowie
dzięki, Agnieszko!

Brawo Anno! Teraz płynie równiutko! No widzisz, rozumiem po kilku czytaniach! ;))) Ale to przez mój nastrój;) Piękny wiersz, baaardzo! Cieplutko, Para:)

Po kobiecemu, lirycznie zabrzmiał "On", ale trudno się dziwić, skoro to "Ona" uwieczniła. Jak ja bym chciała tak pięknie pomilczeć. Ukłon dla Autorki za wprowadzenie w nastrój. Poszłam jak po sznurku :)

Sznurek zawdzięczam Annie Parze, bo ma oko do średniówek. W pierwszej wersji kulał warsztatowo. Teraz jest lepiej. Ukłony Anno :-)). a