Kolekcjoner

tak naprawdę nikt nie wie ile ma lat
trudno rozpoznać wiek na jesiennych zdjęciach rozrzuconych wśród liści

zaczyna czytać coraz grubsze książki
z wiarą że zdąży zapamiętać wszystkie historie zanim dotrze do epilogu

niepotrzebne fetysze i wieczne panny
w podręcznym bagażu starzeją się jednocześnie z nim wciąż tak samotne

podróże przez urodzinowe przyjęcia
przy zamkniętych drzwiach lot papierowym samolotem za czarne plaże

zabierze ze sobą skradzione obrazy
na spotkanie z równym sobie zbieraczem odbić z luster chorym lekarzem

no taaak. i Ty nostalgicznie tęsknie (przysłówkowo!) za młodością... co jest, do diabła!
jakaś epidemia??????? Biały zaczął! - na poezji.
ja - na prozie.
a Twój - tutaj - piękny, przystanąć każe i zasłonić lustro muślinem
:*

Doskonały tekst, Krzysztofie. Bardzo równy, wyważony. Autoportret, jak się domyślam. Refleksyjnie o myślącym, obserwującym świat człowieku. "Lekarzu, lecz się sam" - powiedziałabym za Mistrzem.
Dlaczego tu dziś tak smutno? A może i dobrze. Bardzo dobrze, Krzysztofie. Cieplutko, Para:)

dziękuję za możliwość poczytania

J. serdecznie Krzysztofie

Jak zwykle - melancholijnie..... Ech! Ta jesień....
Fascynuje mnie w tym miejscu :
"..niepotrzebne fetysze i wieczne panny
w podręcznym bagażu starzeją się jednocześnie z nim wciąż tak samotne.."
Po pierwsze : gdzie jest reszta bagażu? Szukaj go, bo może tam jest coś ważniejszego, a lato się kończy!!!!
Po drugie : wieczne panny się starzeją, ale co się z tymi fetyszami dzieje?
:)
Tak tylko.....
Chciałam nastrój zmienić. Bo wiersz smutny i po co tak?......
Baśka.