Drzemiąc

gdzie wyspy odpływają
jak senne wieloryby
oddycham łatwiej po każdym wynurzeniu

gdzie odpływają chmury
z dobrym wzrokiem
słabnie zapał do odkrywania starej prawdy

gdzie na prześcieradle
utkanym z wątków
codzienności intrygi odganiam jak najdalej

mam do siebie zaufanie

a ja do Ciebie nie! jadę w niedzielę robić foty na Sadybę!
rusz się ;)... i wybierz teksty, Wielorybie
buziak, Krzychu!

i znowu po ludzku!
jak po ludzku to dla mnie. dobry - podoba sie!
przestań palić ;P

podoba mi się w tym wierszu taka ukryta nostalgia... spokój, cicha refleksja, zaduma... i siła w ostatnich słowach. Zaufanie z bagażem doświadczeń na grzbiecie... bagażem jak owe senne wieloryby wielkim i ciężkim... ale prawda już nie musi być "stara", bo po raz kolejny "wynurzasz się"... W prawdzie codzienności oddycha się łatwiej... gdy ufasz sobie :)
To tylko takie moje refleksje... mój odbiór. Dzięki za możliwość przeczytania.

Pozdrawiam serdecznie,

K. W.