wszyscy święci

a jeśli nie ma milczenia prawdziwego
gdzie cisza nie jest jak pies bezpański
co się pod nogami plącze

miesza się ze światłem wschodu lub zachodu
i staje się jednym

co zrobię
jeśli nie znajdę spokoju tam
gdzie spodziewam się znaleźć go najwięcej

gdy ręce opadną
wiatr pogłaszcze świerki
w brązowych zieleniach rozległej jesieni
mrówkę ścieżka prowadzi
wprost do drzwi mrowiska

a w rzekach są zaklęte ich
własne zakręty

może kamień ożyje gdy ktoś go uściska
gdzie brakuje ciszy
jest niepokój święty

tak...te obawy nie są zasadne, bo ta cisza o której Autorka pisze
to wieczność co dzieje się tu i teraz, tak mnie się czytało o tej
mrówce- symbolu pracy, gdzie pośród tego życia, co mijamy chodnikiem
lub z okna jak u mnie drzewa na wietrze...to tyle gadania.
Wiersz bardzo dobry, skłania do refleksji i z nadzieją że skłoni tych
potencjalnych " wszystkich" J. serdecznie

Pięknie, refleksyjnie! Pointa - bardzo filozoficzna. Gratuluję doskonałego tekstu! Brawo.