zza szyby

Jestem obok,
a przecież tak daleko,
że dotykiem nie potrafię przeniknąć do wnętrza
by dodać odwagi.

Więc milczeć się uczę
na tysiąc sposobów,
- gdy twarz chowasz w dłonie,
- gdy stygnie herbata,
- kiedy mówisz do niej, że późno
i pora już wracać,
- kiedy biegniesz postawić na stole jej kubek,
potem trzymasz przez chwilę i głaszczesz go czule,
- gdy wsłuchujesz się w kroki
za drzwiami, na schodach,

tylu milczeń mnie uczysz
od nowa,
od nowa.

Anno: Można mieć temu wierszowi za złe niekonsekwencje rytmiczne i rymowe. Jest bałagan w długości strof, rym - efemeryczny, niestabilny, ale, proszę Cię, nic nie poprawiaj. Czytałam go na głos. Brzmi - cudnie! Nie pogniewasz się, jeśli strukturę wiersza porównam do "Rozmowy lirycznej" KIGa? Cieplutko, Para:)

A wiesz, że kilka razy podchodziłam do poprawek i rezygnowałam ;-). To jeden z niewielu wierszy, którego nie poprawiłam. Też czytam na głos i wydaje mi się, że pomimo tak wielu niekonsekwencji - jest płynny. Niech tak zostanie.
Porównuj go do czego chcesz Aniu :-)).
Co do passy. To samo moge powiedzieć o Tobie. pozdr. ciepło. A

i znów o milczeniu, może poczytać Dzienniczek s. Faustyny
J. serdecznie

jest płynny, jest mówiony, jest.
:))