Homeostaza i Tanatos

ty wiesz kto czeka miedzy drzewami kolejną dobę
aż skończysz śmiać się
więcej nie potrzebujesz
chociaż ciało nie rozkłada się razem z tobą
polowanie zakończy śmierć

nie wiem dlaczego las pozwala nam być świętymi
kochanymi każde z osobna
w swojej obsceniczności
urodzimy jeszcze jednego myśliwego
zanim zdechną ostatnie wilki

więc po co mam szukać miejsca
gdzie ktoś splątał wszystkie końce świata razem z moim

Doskonały, mocny tekst. Brrrr. Ciarki przeszły! Pozdrawiam, Para:)

Niepokojący wiersz, z ciarkami ale też i oswajaniem, z obojgiem tytułowych bohaterów.
urodzimy jeszcze jednego myśliwego
zanim zdechną ostatnie wilki
intrygujące
Bardzo mi się podoba, pozdrawiam:)

przeczytałam dwuktottnie, zastanawiała środkowa i puenta,
J. serdecznie

Przeczytałam wielokrotnie, (chyba nie było, uzasdnionej zresztą, obsceniczności) - poszłam za tytułem, a puenta nie rozczarowała ani trochę. Chciałoby się powiedzieć: jaki miesiąc, takie nastroje. Powiało chłodkiem od Tanatosa i Hubertusa, ale tak też czasem musi.
Pozdrawiam :)