po łuku

nie ma miłości bez uśmiechu
jak nie ma jabłka bez jabłoni
i rzeki - wzdłuż posłusznych brzegów
czy choćby brzóz bez białej kory

czułości dwojga bez dotyku
szczęścia bez domu rodzinnego
gdzie stosy wspomnień śnią na strychu
o tym co żyło pod powieką

staruszki bez wcześniejszej Hani
która skakała na skakance
w spódniczce tuż za kolanami
zabawnie podrywanej wiatrem

nie ma uśmiechu bez miłości
szarych odcieni w łuku tęczy
skomplikowanych prawd najprostszych
że łatwiej kocha się po śmierci

Niezmiernie mnie wzruszyłaś, Anno. Piękny wiersz. Nie mam uwag prócz pochwały.
Cieplutko,

Para:)

A wiesz, że się bałam, że jest oklepany? Dziękuję Parko - miło mi, bo wiem, że mówisz co myślisz. :)) pozdr. a

to prawda - łatwiej. ale zostają w nas dzięki naszym wierszom, prozie. wiem to :*
cóż powiedzieć.
czytać, pisać i kochać.
:*

a gdzie wczorajszy,bo mi zniknął,ale czytając wszystkie trzy na tej stronie a odpowiadając tylko pod jednym zastanawiam się dlaczego nie znalazły się w Z-ce - tam ich miejsce,bo warte tego
pozdrawiam

kolejny śliczny wiersz, przypomniałaś stale aktualne prawdy:) pozdrawiam

powiedziałabym odwrotnie

kochać czytać i pisać

:-))

a potem jeszcze raz kochać

pomiędzy wierszami :-** A

Sam widzisz januszu, że w Zetce jest już tyle osób, że moje wiersze wolą skromnie siedzieć w warsztacie. Może ktoś w nich trochę podłubie.
Tego o domu nie ma bo zabrałam go, żeby poprawić drobiazgi. Oddam za tydzień.
Dzięki za czytanie. a

Byłam ciekawa jak odbierzecie ten wiersz, ale skoro tak - tzn, że wyszło dobrze. Pozdr. Cię elizko raz jeszcze. a

Pięknie, jak na piosenkę - akurat (no, bo te oklepańce, to piosenka, prawda?)
Pozdrawiam