Kiedy wracam

zastawiam pułapki na myszy,
z kuchni kurz wymiatam (znów stołu ubyło),
przycinam w ogrodzie stare pędy wiśni.
Jeśli wrócę jesienią, zbiorę je na wino.

Wiesz jak Michał urósł?
Do ramion mi sięga.
Rower który dałeś, będzie już za mały.
A Kaśka? Nie uwierzysz, jak szybciutko biega,
aż cień się odbija od ściany do ściany.

U mnie wszystko dobrze,
pracuję jak zawsze.
Wracam - w domu czeka powód do uśmiechu,
ja go połaskoczę, a on mnie pogłaszcze.
I tak, czas ucieka, jak rzeka wzdłuż brzegów.

Tylko czasem, gdy cisza kołacze się w kątach,
popiół stygnie w kominku,
świerszcz za piecem milknie,
szukam twoich śladów. Przez okno wyglądam.
A Ty - nie wiem czemu – coraz bardziej nikniesz.

w ostatniej strofie wiersz mi ucieka
a poza tym to jest dobrze
pozdrawiam
r

Piękny wiersz, Anno. Brawo. Gratuluję,

Para:)