początek

gdybym potrafił uciec
od warkotu tramwajów rozciągniętych na torach
bezimiennych nieszczęść
w puste popołudnia

od kurzu na chodnikach krawężnikach oknach
gdybym mógł na łąkę
w rozległą dolinę w las gęsty nieprzystępny
zapaść się po szyję
w tereny podmokłe
zakorzenić

mchem obrosnąć jak drzewo od północnej strony
liść zgubić brązowy a podnieść zielony
spod stopy jak kamień potoczyć się z góry
opadłbym na dno źródła
tam gdzie wąski strumyk

z ziemi się wynurza
wrzos brzozy łaskocze
a czas cienie struga.

Piękny wierz. To są moje pragnienia - wrócić do początku, do natury! (Zresztą wracam tam co roku - na tyle, na ile to możliwe).
Jeśli można coś doradzić, to tylko zrymowanie wszystkich wersów, bo na razie rymują się tylko niektóre. Ale tak też może zostać - ja nie uważam, żeby w wierszu nieregularnym musiało się rymować wszystko.