gdybyś zechciał odtworzyć bieg minionych przewinień

nie wiem jak bardzo bym się przeraził
gdybyś przemówił naprawdę
niebo rozdarł na strzępy
pokrwawił obłoki
gdybyś zło tego świata położył na wagę
wydarł spod powieki
każdy cień - wspomnienie
najdrobniejszą prawdę
zmiótł z powierzchni ziemi
i roztarł na miazgę

gdybyś kazał mi patrzeć
na kres przemijania
zanim czas dosięgnie właściwą minutą

świt rozerwał milczeniem
z chwili osądzania
słowem zniszczył nadzieję

na jutro

Tyle tu rozgoryczenia, żalu i chyba frustracji, że kojarzy mi się tylko ze skargą do boga, jakkolwiek peel go pojmuje.

nie wiem jak bardzo bym się przeraził-- gdybyś zniszczył nadzieję na jutro

Natomiast w takim zestawieniu, może to być obawa przed opuszczeniem przez boga, czyli przed brakiem poczucia bezpieczeństwa, sprawowania pieczy...
Tak odczytałam, Aniu, ale nie wiem, czy dobrze pojęłam.
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)

prośba, nadzieja, poczucie winy, modlitwa.
wiele się tu kłębi
bardzo się podoba. ogromnie
buziak!

Oj kłebi się Magdo. Przeczytałam ciekawą książkę i napisał się wiersz. :-)). Pozdrtawiam cieplutko. A

Wiersz jest otwarty, Grażynko. Specjalnie piszę w liczbie pojedynczej, żeby czytając miało się wrażenie, że to "o mnie" - czyli o tym, kto czyta.
Stąd zależnie od osobistej wrażliwości czytelnika, jego doświadczeń życiowych - interpretacje mogą być różne. i tak ma być. Bardzo dziękuję za komentarz. :-))) A