po czasie

mam dziewięć lat
i milczę kiedy jestem zły
noszę w sobie słowa których miało nie być
czy wolno naskarżyć na mamę do Boga
nie dała mi wierzyć

składa dłonie do modlitw
krzyż wiesza na ścianie
nie chiała urodzić
dziś nie ma mnie wcale

na niby powtarzam ojcze nasz za tobą
rozkładam ramiona wzdłuż pali drewnianych
czy wolno mi skarżyć na ziemię zieloną
że stóp nie łaskocze
nie drażni
nie rani

na słońce że oczu nie razi w południe
na bez że nie pachnie
na dni - że są nudne
na śmiech - że nie zabrzmiał początkiem wspomnienia

czy wolno się skarżyć
na sny których nie ma

Ten wiersz boli i zastanawia. I podmiot liryczny jest prawie wprost przedstawiony, a jednak pewnie się mylę. Chłopiec, który nie otrzymał... no właśnie - czego?

Dlaczego "ojcze nasz" z małej litery?

Pozdrawiam :)

mnie nie boli. mnie rozczula i wzrusza.
ściskam Cię, Anno serdecznie.
:))
:*

A mnie jeszcze miło porusza i otumania tymi łąkami i palami. Ale boli.
Pozdrawiam :)

Wiersz ma budzić emocje i jak widać z Waszych komentarzy - budzi. A że emocje są różne?
Ilu ludzi tyle wrażeń. Bardzo sie cieszę, że się podoba, bo temat był trudny. Dziękuję Magdo :* i Agnieszko :-)). A