W tym samym czasie

kiedy ja nie potrafię znaleźć sobie miejsca
zmieniający stan myśli młynarz
mieszka w starym wiatraku
miesza słońce z deszczem
nieważne z potrzebnym

ze wzgórza widzi kiedy nadchodzi urodzaj
żytniej mąki i chleba na zakwasie
te same ilości wietrznych dni
przeznaczonych dla nas
odmierzamy obrotami

cieniem od zachodu do wieczora jego dzień
o zmierzchu ustaje ruch ramion
ja zakreślam wskazówkami
koła tej samej średnicy
godziny bez przerwy

bóg dał nam różne zegary
mój wciąż się śpieszy

Podpisuję się pod puentą, Krzysztofie!
Jest absolutnie zgodna z teorią względności :)
Duże tak dla wiersza.
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)