z cyklu - rozważania z białego kaftana

Czy byłem w Grecji, we Włoszech, na Cyprze?
Głupio pan pyta.
To oczywiste.

Od lat dziesięciu, z malutkim naddatkiem,
posiadam żonę,
na oko - przytulną,
piętrowy domek, ogród, huśtawkę,
butnego chłopca, córeczkę milutką,

psa rasowego z własnym paszportem,
rzeźbioną bramę w cudną winorośl,
ogromny ekran z małym pilotem,
za oknem trawę równo strzyżoną.

Cztery rowery francuskiej marki,
by sport rodzinny wspólnie uprawiać
(to takie miłe gdy zza firanki
zazdrosny sąsiad czule pozdrawia).

W piwnicy wina zapas na zimę,
wielki samochód (nadzwyczaj zgrabny),
w sypialni - lekką ekopierzynę.
Powie pan, pięknie,
o co się martwić.

Figura żony,
sam pan rozumie,
jak kasza manna z nieba nie spada.
Coś poprawiła (ot, tak ogólnie),
by wdzięk utrzymać w normie po latach.

Angielski - jasne,
umiemy wszyscy.
Długie godziny z własnym lektorem
dzieci spędzają już od kołyski.
Staram się, staram, jak tylko mogę.

Jest jednak drobiazg,
co szczęście zakłóca.
Powiedzmy - burzy poczucie spełnienia.
Kredyt bankowy. Strasznie się narzuca
i gryzie w d… jak jasna cholera.

Jako przeciętna, statystyczna Polka - pękłabym z zazdrości, gdyby nie ostatnia zwrotka :)
Anno, świetnie się czyta, to jak oglądanie przez okno, albo przez dziurkę od klucza, krainy miodem i mlekiem płynącej... aż tu zgrzyt klucza i sprowadzenie do parteru statystycznego jestestwa polskiej rodziny.
Bardzo mi się!
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)

to wszystko prawda, jak jasna "cholera"
- właśnie skończyłem spłacać :))
pozdr:)

Oj Aniu - propagujesz tu szczęście rodem z Reklamy Płatków Śniadaniowych.

A już starożytni wiedzieli, że bogaty jest nie ten, który ma dużo (bo zawsze chce jeszcze i jeszcze) ale ten, który ma małe potrzeby. O!

Pozdrawiam - Marek

PS
I przypominam, że w trumnach nie ma kieszeni - "carpe diem"!