niech płyną swobodnie wschody i zachody

Chciałbym na deszcz patrzeć, tak by widzieć więcej,
niż tylko kałuże bezkształtne i szare.
Niech skrapla się niebo od świtu do zmierzchu.
Niech stopi się księżyc. Z nim smutki i żale.

Słuchać, żebym słyszał coś więcej niż w rynnie
monotonny lament jesiennych symfonii.
Niech słyszę muzykę. Niech dźwięczy i płynie,
choćby tylko po to, by móc ją odtworzyć.

Dotykać bym poczuł bardziej, mocniej, pełniej
liść, kasztan, łodygę, pulsujące w dłoni.
Jeszcze odpowiadać na krzywdę milczeniem,
na wzór górskich szlaków rozpiętych wzdłuż dolin.

Jak kochać, to kochać, do ostatnich sekund.
Wypalić się, spłonąć do najmniejszej drzazgi.
Jeśli ślad zostawić - to może w człowieku,
którego mijałem, kiedy sprzątał trawnik.

Chciałabym i ja...
Pięknie pokazałaś, Aniu, jak wielkie mogą być małe rzeczy. Może też częściowo uwidoczniłaś, jak sami minimalizujemy, to, co przecież powinno nas zachwycać, a później tęsknimy jak peel, bo może też nie potrafiliśmy.
Ale chcieć, to już połowa sukcesu :)
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)

Tak właśnie należy smakować każdą chwilę. Twój wiersz naprawdę "chwyta".

A dwuwiersz:
"Jeszcze odpowiadać na krzywdę milczeniem,
na wzór górskich szlaków rozpiętych wzdłuż dolin." - Genialny! To się nazywa -"Chwycić za duszę i nią potrząsnąć "

M.

zasługuje w pełni na miano:wiersz utwór
robisz wielką przyjemność czytelnikowi
który łapie te krope z liści bierze w dłoń
kasztany

J.

A już się bałam, że wiersz jest kiepski :(
Dziękuję Grażynko.
Pocieszyłaś mnie. :-))). A

Zawsze się boję czy nie popadam w wierszu w sentymantalizm.
Bardzo łatwo przekroczyć granicę liryzmu. Więc w razie czego - z przyjemnością przyjmę uwagi.
Póki co - bardzo dziękuję Marku. A

Judytko. To czytelnik sprawia przyjemność mi. Możesz mi uwierzyć :-))). Dziękuję. a

A już się bałam, że wiersz jest kiepski :(
Dziękuję Grażynko.
Pocieszyłaś mnie. :-))). A
To nie jest pocieszenie, Aniu. Stwierdzam tylko fakt.
Powodzenia w dalszym.
:)