niech zaskrzypią podłogi

jeszcze jeden orzech zabiorę jesieni
liść skulony i szary na chudej gałęzi
kasztan co przycupnął tuż obok alei
gdzie starość się łasi do stada gołębi

kołnierz sztywno postawię by wiatr nie szeleścił
uporczywie i stale przy ławce koślawej
niech nie skarży się głupiec że samotny i biedny
(nawet czas go traktuje niezwykle łaskawie)

niech posłucha kominów
zimnych dachów kamienic
krawężników za miastem tam gdzie bledną latarnie
skarg co sączą się z deszczem z parapetów okiennych
gdzie płomień w spojrzeniu wypala się gaśnie
jakby znikał na wieki

niech się wsłucha w milczenie skrzypiącej podłogi
w rytm jesiennych wieczorów
w jednostajność poranka
ciszę co się plączę jak kot koło stołu

(może gałąź zapuka tam gdzie smutna firanka)
potem znowu i znowu

Jestem oczarowana, zwłaszcza kotem i tym, że wiersz tak jak jesienna mgła (:P) płynie sobie od jednej osoby, przez drugą, przez kominy i parapety, do wnętrza domu. Bardzo, bardzo.
I "jakby znikał na wieki", i "tam gdzie smutna firanka" i ta starość, która łasi się do gołębi (!)
Pozdrawiam!

same słowne perełki
do refleksji i czytania w miękkim fotelu przy herbacie, niekoniecznie z cytryną:)
pozdrawiam:)