Pocztówka

w tym mieście ludzie idą właściwą stroną chodnika
gdzie domy z niebieskimi numerami
zrośnięte przypominają stare blizny
nie dotykaj ich bo się zarazisz nocą
tutaj jest taka dziwna dzielnica
tumor w którym kundle i myszy
śpiewają umierającym szczęściarzom
a na cmentarzu analfabeci życie podpisują krzyżami

zagubionym we wszechobecnym zapachu stęchlizny
za paznokciami zostaje poczucie winy
i zakurzone niebo z pękniętych szyb
nie dotykaj ich bo zrośniesz się z nimi
jak ludzie przyzwyczajeni do ścian
ciemniejących plam po monidłach
cisza zasnuta dymem jest tu święta
wojna i brukowana ulica żyją w następnym pokoleniu

Świetny wiersz:-) tylko co to są te monidła? Dzisiaj nie bardzo kontaktuję z powodu okropnego bólu głowy.

Monidło to taki piękny obraz młodej pary, lekko podretuszowana na półkolorowo prawie fotografia. :)
Ból głowy jest dziś i u mnie.
Pozdrawiam Krzysiek

Ja też ma wzburzone zatoki.
A wiersz cacy.

Dzięki za dobre słowo.

Krzysiu , rytmiczny , ale mnie przeraził, to nie podobne do Twojego pisania!
Poczytam jutro , raz jeszcze , raz jeszcze się odniosę!
Pozdrawiam!
Ania

arcywiersz! jak jedno z "niewidzialnych miast" Italo Calvino!
wysmakowane metafory, nawet z nutą ironii, ale nie prześmiewcze. takie ciche "zrozumienie", zadumanie, pocztówka w sepii...
warsztat? - Panu niepotrzebny.

porywam z zachwytem! kłaniam się, bardzo!

in-humility.

Szanowny Krzysztofie.. z tego co czytam to jesteś poetą fotograficznym :) Ślicznie pstryknąłeś tę pocztówkę i porozsyłałeś innym wagabundom :) Dziękuję plusem (szkoda że jednym) :)

Nie było moim zamiarem straszenie, może tekst jest dosadny, ale zgodnie z tytułem jest obrazkiem, fragmentem miasta.

Pozdrawiam Krzysiek

Warsztat jest potrzebny, bardzo lubię sepię i ironię.
Pozdrawiam Krzysiek

Jestem wzrokowcem, jak większość płci męskiej, zapewne dlatego tak wyglądają moje teksty.
Dziękuję Krzysiek