****

Ja sam, za Ciebie nikt nie może.
Swe demony ujrzeć pora, czasz nagli.
Znam ten stan, walka z wiatrakami i wciąż sensu brak.
Swe żale w alkoholu topić jest mi wspaniale.
Lecz bez przerwy przemija wolności blask.
Mego ducha, pochłania ta tajemnicza zawierucha.
I mnie wciąga w pieprzony czas.
Lecz nadszedł dzień, dzień który do dziś we mnie trwa.
Uzbrojony jedynie w nadzieję, biegnę śmierci na spotkanie.
Nadszedł na to czas...
Wzywa mnie, wypowiada me imię.
Słodko szepcąc, wlewa w me serce śmierci jad.
Pusty doszczętnie, nadstawiam swój kark.
Oczekuję aż padnie na mnie bezlitosna stal.
Ostrze co swym cieniem, zatraci me koszmary w niepamięci oceanie.
Wtem wydałem z siebie, me ostatnie tchnienie.
Ratuje mnie Panie, tak brzmiało me wołanie.
Coś się stało, wciąż to czuję.
Jak w mym sercu, z całą siłą huta pracuje,
którą wznieca miłości spełnienie.
Skrzydła swe duch mój dumnie otwiera.
Wzlatuje w przestworza, gdzie kończy się bariera.
Pikując, głową w dół, pióra strosząc dumnie.
Rozpala mą duszę, na powrót, powtórnie.
Ujrzałem ją jak stała, w roli kata spełnić się chciała.
Teraz miałem pewność, nic mi zrobić nie umiała.
Znów w miłości zanurzony, pragnę teraz być spełniony.
Me serce wie wszystko, nie szuka, cel już znany.
Szczęście było tak blisko, lecz ja ociemniały.
Dostrzec go nie chciałem, bo za bardzo byłem w sobie zadufany...

Chyba to młode pióro.
Jak dla mnie zaimkomania, (nie wszystkie zaznaczyłam)
Najbardziej rzucają się w oczy MĄTWY, (skrócone formy zaimków)

mą - a nie moją
twą - a nie twoją
twe - a nie twoje
me - a nie moje
swym - zamiast swoim

Czy mówisz przyniosłem me i twe kalosze?
Słyszysz jakie to napuszone i sztuczne?

Pozdrawiam bez złośliwości :)

@Alicja_Wysocka
Dziękuję za uwagę, z całą pewnością mi się przyda. A pióro rzeczywiście młode:) Pozdrawiam serdecznie.

@samson_szemesz
Alicja dobrze radzi.
Niektóre zaimki osobowe można po prostu pominąć ,a wiersz nie ucierpi :)

@Marlett
Ja sam, za Ciebie nikt nie może.
Swe demony ujrzeć już pora, czasz nagli.
Znam ten stan, walka z wiatrakami i wciąż sensu brak.
Żale w alkoholu topić jest wspaniale.
Lecz bez przerwy przemija wolności blask.
Mego ducha, pochłania ta tajemnicza zawierucha.
Wciąga w pieprzony czas.
Lecz nadszedł dzień, dzień który do dziś trwa.
Uzbrojony jedynie w nadzieję, biegnę śmierci na spotkanie.
Nadszedł na to czas...
Wzywa mnie, wypowiada moje imię.
Słodko szepcąc, wlewa w serce śmierci jad.
Pusty doszczętnie, nadstawiam swój kark.
Oczekuję aż padnie bezlitosna stal.
Ostrze co cieniem, zatraci koszmarów mych brzemię.
Wtem wydałem z siebie ostatnie tchnienie.
Ratuje Panie, tak brzmiało wołanie.
Coś się stało, wciąż to czuję.
Jak w sercu, z całą siłą huta pracuje,
którą wznieca miłości spełnienie.
Skrzydła swe duch dumnie otwiera.
Wzlatuje w przestworza, gdzie kończy się bariera.
Pikując, głową w dół, pióra strosząc dumnie.
Rozpala duszę, na powrót, powtórnie.
Ujrzałem ją jak stała, w roli kata spełnić się chciała.
Teraz miałem pewność, nic zrobić nie umiała.
Znów w miłości zanurzony, pragnę teraz być spełniony.
Serce wie wszystko, nie szuka, cel już znany.
Szczęście było tak blisko, lecz ociemniały.
Dostrzec go nie chciałem, bo za bardzo byłem w sobie zadufany...

@samson_szemesz
Dużo lepiej . Estetyczniej ;