Marsz przez las

Idzie przez las

Nie widzi nieba
Nie widzi drzew
Nie czuje zapachu lasu
Nie czuje powiewu wiatru na skórze
Nie czuje smaku owoców
Nie słyszy śpiewu ptaków
Nie rozpoznaje nikogo z otaczającego go tłumu
Nie patrzy pod nogi
Nie patrzy nad głowę

Jego oczy
Pozbawione iskry życia
Skierowane są na wprost

Idzie za echem
Nie wie dlaczego
Jest jednym z ziarenek piasku
Niesionym przez nurt rzeki

Znajduje rzucane mu pod nogi okruchy pirytu
Im więcej ich znajduje
Tym szybciej idzie przedzierając się przez tłum
Walcząc zaciekle by być szybszym
Od kolejnego mijanego cienia
Depcze pochylających się po swoje złoto
Prze do przodu coraz szybciej i szybciej

Czuje się zmęczony
Chociaż wcale się nie wysilił

Siada pod drzewem by odpocząć
Dostrzega niebo
Dostrzega zieleń
Czuje zapach i smak lasu
Widzi ścieżki prowadzące w różne miejsca
Widzi wyjście z lasu

Chce tego wszystkiego
Chce się napawać
Chce karmić zmysły

Lecz nie ma już siły.
Zasypia

Jakieś takie mało poetyckie, ale się nie przejmuj,
może to tylko moje zdanie.

@Alicja_Wysocka
Nie przejmuję się :) Dzięki za uwagę.
Jest to dosyć toporne, jakby ciosane młotem. Ale chodziło mi bardziej nie o formę tylko o treść.

@Krzysztof_Nowak
Napisałeś wyliczankę :)
Gdybyś zrezygnował z powtórzeń wiersz nabierze ogłady :)
Popracuj nad tekstem .