żywioł

dale błękitnych pejzaży
lgnę do was mą duszą mym ciałem
nie umiem a chciałbym położyć
me dłonie na gamie klawiszy
tak chciałbym zapisać stenogram
akordem zapełnić krąg ciszy
w ulotnych mgnień zmysły wrażliwe
by wchłonąć rezonans muzyki
całować jej dźwięki srebrzyste
w Szopena mazurkach wirować
etiudzie dać porwać na szczyty
wolności górzyste przestrzenie
polonez niech sunie się krokiem
zakręci fałdami kontusza
i z dumą wspomina krainę
kresowych dębowych herosów
marzeniem Szumana nasycić
sublimat z czardasza wydobyć
niech wirem szalonym upoi
rozgrzeje tokajem mą duszę
pospołu z Połowców dzikością
żar ognia stal klingi przy biodrze
słowiańską tęsknicą się oprząść

muzyko materio bez ciała
choć sama masz tyle postaci
czy mogłoby ciebie zabraknąć
co z pięknem by wtedy się stało
…
ogarnąć nie zdołam
myśl się rozsypała

Chopin. Fryderyk Chopin. Dużo szlachetności w wierszu. Dużo szlacheckości. Wewnętrzne przeżycia. Trochę tańca. Tańce. Z tokajem na rozdrożu.

Muzyka. Romantyzm. Chopin. Z wiersza wypływa energia. Nie, ona nie wypływa, ona wręcz kipi, wrze. Aż w końcu się rozpływa