sen zwierząt

Dzwony – ziemia z wytworną wizytą w niebie.
w odpowiedzi uśmiech – rzadki w tych stronach
śnieg. biały płatek przed katedrą.
szybko topnieje na ruchliwym języku.

jeszcze przed chwilą w blasku, a już czarny wąż
drogi. anioły za nami na palcach.
żywiczne są ich pióra, płaszcze mleczne,
spod bursztynowych skrzypiec
przezroczyste krople – dzwonki Papageno.

tak sowy śnią o nocy w teatrze
opuszczonym przez wladcę. za szybami

palą się ogniska. i nasze gdzieś płonie
w chmurach popiołu po długim ogniu lata.

mówisz szeptem – przecież sen zwierząt panuje
w sarkofagach z tajnymi znakami imion,
za ścianą nie ma nikogo, a ciemność
przychodzi z każdym zmierzchem. jak dzwoni

cisza tej nocy. łyżeczka w kubku.



.

A to zaczyn wiersza:
http://www.siec-otwocka.pl/~kalmus/fotki/anniol.jpg
Fotka, niestety, nawet w części nie oddaje jego urody.
:-)

CUDO! CUDO! CUDO!
"Dzwony - ziemia z wytworną wizytą w niebie" - wiersz natychmiast unosi, w ten "sen nieprzespany"...i Ty mi piszesz o natchnieniu, bo sama mu ulegasz, jak żagiel oczekujący wiatru...
byłem tu wielokrotnie, i za każdym razem wiersz mnie coraz bardziej zdumiewał swoją poetyką, w którą wplotłaś nawet ptasznika Papageno z "Czarodziejskiego fletu" Mozarta, świetnie się tu znalazł
w tym "teatrze opuszczonym przez władcę"...wzięło cię czarodziejstwo sztuki, owo skrzypcowe granie; z małej porcelanowej figurki wyrósł Demiurg "w chmurach popiołu po długim ogniu lata" - pyszna wizja!
z zachwytem, Jacek S.