w wyobraźni

poniosła cię rzeka. słyszałam okrzyki.
światło ostre jak skalpel. zniknąłeś
za mostkiem. nikt nie mówi o tobie,
nie znają cię klucze, nie widują okna.

strużka deszczu się waha. a jeżeli
przymrozek i odkryte kiście
nie są całym światem. a jeśli nie tylko
tajemnice są wieczne, może życie

nie znika całkiem, lecz zaschnięte,
toczy się na wydmach, skryte
w cieniach sosen, trzepocze
i rozsyła niewidzialne liście.

deska skrzypi w podłodze, przeciągle
i wiecznie zajęta czekaniem. w wyobraźni
spotykam się z tobą.

być może wiesz o tym.

rażą mnie okna
albo sama nie wiem co
jakbym czuła
z tym zwykłe problemy

reszta jest mi świetna
mówi o każdym odchodzeniu
refleksja nad horyzontem
którą na swój użytek czytam

pięknie te myśli płyną
zwracają ku światom
czuję lekutkie buddyjskie
pociąganie

Z lenistwa użyłem cytatów z Dzie Wuszkowego komentarza, fajny wiersz, pozdrawiam, Stefan.

nie rażą mnie okna
nie razi mnie nic
egzystencjalizm prawie czysty
formy przetrwalnikowe
na wydmach
Czytam i uczę się:)

Fanaberko,
również lubię czytać R.M. Rilkego

Pozdrawiam
bardzo serdecznie:)

poniosła cię rzeka. słyszałam okrzyki.
światło ostre jak skalpel. zniknąłeś
za mostkiem. nikt nie mówi o tobie,
nie znają cię klucze, nie widują okna.
***
to serce- Eureka...

piękny wiersz!! tylko zmieniłbym:
za mostem
i
strużka deszczu, nieładnie brzmi.
i
deska skrzypi w podłodze - może w podłodze.

bardzo dobry text, masz wiele ciekawych
reflekcji! podoba się. coś bym z ost. wersem pokombinował
barsziej zakręcił.
pozdrawiam