dla kogo impresja?

Skromna żona poety, w naiwnej niewiedzy,
Sweterek śliczny dzierga swojemu wieszczowi.
Oczka płyną po drutach, nie wchodzą sąsiedzi,
Dziś pan mąż posiadł wenę, więc niech sobie tworzy

Wzrok na męża skieruje, od czasu do czasu,
Bacząc czy z nim dobrze i czy nie zachorzał.
Bo on jest jakiś dziwny, oczy pełne blasku,
Rozpromienione lico – duszę trawi pożar.

Myśli, że wieszcz przeżywa przecież dla niej pisze,
Dozgonne swe uczucia, przemienia w wyrazy
Więc bardzo się postara by sweterek wyszedł
Zrobi z przodu warkocze - będzie mu do twarzy.

Północ dawno minęła, kończą już oboje.
Ona zszywa sweterek, rękawy prasuje.
On dobrał metafory, dał się wenie ponieść,
Ostatnią strofą kończąc cały wiersz sumuje.

Przymierz moje kochanie ten piękny sweterek
Może na mnie wylejesz swych uczuć strumienie?
A tu ranią z ust słowa, aż do bólu szczere:
„Wybacz nie mam ochoty, rozbierałem wenę.”

Przemiłe żony wieszczów wy miejcie baczenie,
Gdy wasz chłop wiersze pisze, wzdychając zbyt mocno.
Czy aby z jakąś weną przeżywa spełnienie
A wam do końca życia - zostanie samotność.

No to już teraz wiem dlaczego mój mąż stroni od robótek ręcznych.
:-D
Pozdrawiam
Fanaberka

w zakończeniu świetna niespodziewajka, a ja już myślałam że będzie tak sielsko.... ech ci meżczyzni piszący wiersze....pozdr Es