jesień

Jesień przemiła pani
Uroków ma tysiące
Srebrem cię omami
Biciem serca gorącym

Przyjdzie naglym marzeniem
Mgiełką zasnuje oczy
I gorącym pragnieniem
Może jeszcze zaskoczyć

Potrafi wznieść na szczyty
Czułości i rozkoszy
By nagle z wielkim krzykiem
Na sam dół się stoczyć

Skropić policzki łzami
Jakby rzęsistym deszczem
Odświeżyć dawne rany
Jednym nieczułym gestem

Jesień to zbiór owoców
Tych słodkich i tych gorzkich
Tych hodowanych w pocie
I tych co same rosły

Jesień to czas wieczorów
Refleksji i nadziei
Dla ciebie szansa spora
By jeszcze siebie zmienić

Na odlot samolot czeka
za horyzont powiek
Nieważne: cieć, poeta
Odleci dobry człowiek

bez ostatniej strofy, bo psuje całość; wiem, to mialo głębszy wymiar"odchodzenie" po jesieni
życia, ale moim zdaniem trzeba chyba od nowa napisać:) A.

smutne, że czasem nie każdy potrafi zrozumieć jesień....

By jeszcze siebie zmienić

doganiasz mnie moja jesieni
trzymaj tedy długo jeszcze
szaty swej nie zmieniaj
zimą nie zakleszczaj

cmokeS Jacku

Jacku!

Jesień to zbiór owoców
Tych słodkich i tych gorzkich
Tych hodowanych w pocie
I tych co same rosły

Dla siebie biorę owoce jesieni.
Zawsze znajdzie się coś na osłodę:)))
Serdeczności.