chwila słabości

Płonę cały kiedy piszę.
Papier drży pod piórem wiecznym,
gdyż przelewam, to co słyszę,
w słońca blasku, w zimnym wietrze.

Z zewnątrz głosy mnie dochodzą;
z krańców nieba, z głębi ziemi,
ludzi, którzy idą obok
ciężkim życiem przygnębieni.

Z roślin, zwierząt, co nie mówią,
jednak krzyk ich wszędzie słychać.
Więc cię proszę: pomilcz ze mną
niech nas złączy gęsta cisza.

Wypełniona twym oddechem,
szumem krwi, co w żyłach płynie,
namiętności dawnych echem.
Niech ja wiem, że jesteś przy mnie.

piękne...aż serce zadrżało i rozmarzyłam się

cieplutko pozdrawiam

ciszę z tobą pragnę słyszeć
namiętności co minęła
echem w ścianach gdzieś
zaciera smutek spisanego dzieła

melancholia ogarnęła
myśli moje zatrwożone
cisza szybko w nas dorasta
gdy mąż złości się na żonę

Jacku, pozdrawiam ciepło,ES

bez zastrzeżeń popłynęłam:)))
dla mnie na dziś jak ukojenie:))
Pozdrawiam serdecznie:))) EK

I ja lubię wtulić się w taką ciszę ... bezpieczną, spokojną .... własną :)

i chociaż rymuje to ujmuje,
pozdrawiam ciepło