abażur

kiedy dzień znika w drzwiach zachodniej oranżerii
a księżyc światło pozapala w gwiazd latarniach
noc cicho wstaje by przechadzać się po łąkach
i kłosy zboża kłaść kochankom na kolana

i bliższa wtedy jest kochankom niż umarłym
co się tak bali z nocą usnąć w jednym grobie
bo nie wiedzieli że noc trochę jak latarnik
usypia tylko gdy już świt oznaczy drogę

ale przychodzą też niechciane niepotrzebne
noce bez ciepła bez oddechu ruchu powiek
gdzie się otwiera przed myślami rozpacz nieba
które odrzuca rozrzucone w próżni dłonie

noce bezsenne nieprzespane niedomknięte
jak drzwi bez zamka kołaczące się w rytm wiatru
gdzie cisza krzyku samotności nie zasłania
a sucha gałąź tylko stuka mu do taktu

noce bez deszczu na wskroś głuche nieprzyjemne
skrzypiące drzwiami których nie ma już tak dawno
gdzie nawet kołdra przykurczyła się ze strachu
przed ciszą która tak przeraża obcą twarzą

najbardziej nocy takich wcale nie czekanych
boi się krzesło otulone w starą chustę
i tylko lapma z abażurem koronkowym
zegar podgląda który sekund szuka w lustrze

a tuż za oknem pachnie ziemia chłodną rosą
co się z liliowych wonnych kwiatów rozsypała
i wzrór stworzyła malowany wprawną dłonią
nocy co nigdy dla nikogo taka sama

podoba mi się nastrój w wierszu, jednak forma wg mnie trochę przegadana /
:)
serdecznie pozdrawiam
-teresa