mała wiara

Zdziwiłbyś się jak wiele i niewiele się zmieniło odkąd umarłeś
a ty (jestem pewna) uśmiechasz się nieśmiało jak zawsze

kiwasz głową (ciakawe czy siwą jak tutaj) bo wiesz lepiej
że w kuchni tak jak kiedyś i dzisiaj najcieplej
chleb chlebem pachnie i smakuje jak dawniej
tylko noży ktoś inny nie ostrzy starannie

a krzesło przy łóżku wciąż czeka na ciebie
i z wszystkich sprzętów (jak pies) najbardziej jest wierne

zastanawiam się czy cię kaszel nie męczy jak kiedyś
(może niebo tak bardzo nie różni się od ziemi)
i czy nie jest potrzebna ta laska drewniana
a przecież nikt laski do trumny nie wkładał

wczoraj burza przy drodze poniszczyła drzewa
szkoda że cię nie było tak trudno się nie bać

a wiesz że róże sadzone dla babci znów kwitną
na pewno (bo bywasz w ogrodzie)uśmiechasz się tylko
pewnie się dziwisz dlaczego się nie modlę
wierzę że jesteś szczęśliwy i jest ci tam dobrze

a na grób nie przychodzę bo za mało cię widać
wolę stanąć przed domem (przy słonecznikach)

Wiersz dotknął moich bardzo osobistych przeżyć i myśli, ktore ciągle mi towarzyszą /
bardzo się wzruszyłam (kiedyś napisałam w podobnym stylu "zaproszenie na spacer") /
dziękuję /
zabieram Cię to ul. Autorów /
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Trochę próbuję bawić się słowami, żeby nie trzymać się jednolitego rytmu. Pomyślałam o swoim dziadku, jak chciałabym z nim rozmawiać - i stąd wiersz. Swoją drogą - mój dziadek też pisał i w pewnym sensie jest to skaza pokoleniowa :-)). Cieszę się, że wiersz w takiej formie trafił do ciebie. anna

We mnie też obudziło sie wiele wspomnień
bardzo wzruszający wiersz i bardzo smutny
mam nadzieje że nie czerpany z doświadczeń
pozdrawiam serdecznie

zaszumiało Twardowskim ;o)
b + (tradycyjnie już?)

angela