Tak naprawdę,

Tak naprawdę, kto wie, o czym mówią krople deszczu w rynny tunelu?
O czym szepczą dłoni dotknięcia po skóry zasłonie wędrujące?
Komu serca ból miłości hubą na życia drzewie przeszkadza?
Czy wola jest katem słabości na rynku zasadami otoczonym?

A Ty wiesz?
Kogo Bogiem nazywasz?

Szukać niczego nie trzeba
gdy same przychodzą znane kochania blizny.
Pamięci na skórze życia rozstępy.
Warte swego istnienia zrozumienia iskry.

No i o czym te krople mogą mówić w tym tunelu? Mniemam, że o niczym: odbijają się od ścian bez celu i refleksji. Takie pytanie o metaforyczność deszczu wcale nie jest zagadkowe, na pewno w takiej bezpośredniej postaci.

"Pamięć na skórze życia rozstępy" - to mi się podoba, wyłącznie. Pozdro

ok, każda krytyka pomaga w rozwijaniu warsztatu. Doskonałość bezwzględna jest w poezji nieosiągalna, zapisywanie wierszydła zawsze trwa dłużej niż jego powstawanie. Mnogość możliwości interpretacji to największe dobro białego wiersza.

Zapisywanie wierszydła wcale nie musi trwać dłużej niż jego powstawanie. Nie wiem skąd to przekonanie, że ZAWSZE, i na jakiej podstawie wysnute. Jeśli na podstawie własnych doświadczeń, to niezbyt precyzyjnie to ująłeś...

Mnogość interpretacji to też dobrodziejstwo wiersza rymowanego. Kwestia przedstawienia.
Pozdro

nasunęło mi się kilka uwag warsztatowych...moim zdaniem niepotrzebny przecinek w tytule; zlikwidowałabym też kilka pytajników oraz kropkę w przedostatnim wersie, a postawiła brakujący przecinek po "trzeba"... to tylko propozycja...

wiersz budzi refleksje, o ile ktoś zechce się zastanowić...
serdecznie pozdrawiam:)