myśli ocalałe

a kiedy w pamięci wszystkie jasne plamy
zleją się z wolna w wielką białą wyspę
która mnie wchłonie wraz ze światem całym
chociaż przeżyję wtedy właśnie zniknę

***

tak bardzo lubiłem gdy późno wieczorem
z ustami przy uchu szeptałaś dobranoc
i ręce na głowie składałaś zmęczone
modlitwę króciutką nade mną szeptając
(a w ramce na ścianie srebrzysty aniołek
uśmiechał się do mnie od zawsze tak samo)

pamiętam jak potem cichymi krokami
zmierzałaś do siebie gdzie lampka na stole
jarzyła się ciepło całymi nocami
musiałaś to wiedzieć że czasem się boję
gdy budzi mnie ciemność i chłód zimniej ściany
(gasiło strach światło nad twoim pokojem)

a rano słuchałem jak krążysz przy kuchni
dzwonienia łyżeczek odgłosów krzątania
wiedziałem że zaraz pospieszysz mnie budzić
więc udać lubiłem że nie chcę już wstawać
i wtedy wołałaś że mleko się studzi
(a potem ze śmiechem za uszy targałaś)

ocalić choć ciebie tak chciałbym w pamięci
co gubi minuty godziny i lata
(wspomnienia sprzed wczoraj jak kwiatki już zwiędły
więc z trudem próbuję jak spodnie je łatać)
a myśl że zapomnę tak bardzo mnie męczy
gdy szukać cię muszę w kolejnych obrazach

a kiedy zgubiony w chłodnej bieli światła
wzrokiem nie znajdę już myśli zgubionej
niech twoja pamięć zastygnie ostatnia
tak jak zastygły której wiosny dłonie

wzruszyłam się, przypomniała mi się moja mama

ostatnią zwrotkę widzę po swojemu, choć to tylko takie tam moje...

a kiedy zgubiony w chłodnej bieli światła
wzrokiem nie znajdę już myśli straconej
niech twoja pamięć zastygnie ostatnia
tak jak zastygły którejś wiosny dłonie

serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia

Rzeczywiście jest lepiej teresko - kupuję :-)) i dziękuję. Poprawiałam to kilka razy i bałam się, że wiersz przegadany. anna

Wzrusza ten wierszopis, co powoduje, że bardzo się podoba i jest poetycko napisany

serdecznie

13