Rocznica II

Zula lubiła święty spokój. Niebieskawe niebo nad rzędem olch, wierzb i innych chaszczy przy ciągnącej się wzdłuż rzeki wąskiej ścieżce. Właściwie nigdy nie panował tam zupełny spokój, bo kiedy tylko temperatura pozwalała ludziom wsiadać na rowery, stale odbywało się na tej ścieżce toczenie kół. Ale to właśnie wprawiało Zulę w dobry nastrój. Ta nieregularna powtarzalność, okazjonalne nawoływania, i szum rzeki. Kiedy długo nie padało rzeka cichła, zamierała, ale nawykłe do tego szumu uszy słyszały go stale.

Owinięta w koc, choć nadal było lato, zapadła się niczym w wieczność. Jak jej babcia. Wiele lat temu. I choć co roku obiecuje sobie, że wreszcie zapamięta kiedy to było, nie jest w stanie sobie przypomnieć. Siedziała otulona w koc. Potem odeszła.