Nie uwierzysz...

Skarżyło się prześcieradło
Mojej poduszce na ucho,
Że zbladło z tęsknoty za Tobą,
Że miewa się kiepsko i krucho.

Dla Ciebie się doprowadzało
Do bieli czystej, upojnej
Ciebie jak niema, tak nie ma,
Jest żalem zbyt gładkim spokojne.

A już kompletnym bezsensem
Jest to noszenie do magla,
Uwielbia być wygniecione,
Te magle posłać do diabła!

To wcale nie jest śmieszne
Powiem Ci, co się stało...
Wczoraj samo się zgniotło
Po czym mnie podrapało!

jak zwykle pięknie, ale czemu w piaskownicy? robisz uniki, jak ja?he he

Stasiu, chyba się nie nadaję do "początkujacych". W piaskownicy jest wesoło, są rymy.
Jest to, co kocham.
Rano dodawałam wiersz, chciałam poprawić, nie umiałam. Dałam na "usuń" no po ptaszkach!

Nic się stało,
w piaskownicy nas mało :)

Pozdrawiam Stasieńko.

Sympatyczne i z uśmiechem. Takie lubię . Duży plus i mogłoby być wyżej, ale zgadzam się, tu jest wesoło, miło i bez zadęcia.
Pozdrawiam Jacek

o to to macie rację, kto więc stawia kolację?

dzie wuszka - Och, nie pesz mnie. Te literki, (jeśli sobie potrafisz wyobrazić), są teraz zarumienione,
dziękuję :)

Prześcieradlo
Nagle zbladło
Ścięło,zmięło się
W tę noc
W ciszy owej nie odgadło
Iż zatęsknił
Za nim koc
I poduszka swoje dzieje
Opowiada aż do dnia
Z prześcieradłem żle się dzieje
Kiedy samo znowu trwa.