Wybitność?

Nie ma we mnie mimo jakieś tam twórczości
Żadnych kompletnie żadnych znamion wybitności
Wszystko jest ciągle: wrogowie wciąż nienawidzą
Mnie z całego serca, ludzie nadal się nie wstydzą
Bezprawie uprawiać, A ja się tu zastanawiam
I głowię nad tym co z sobą począć wyprawiać.
Jest siła i urok kiedy czuje się to spięcie
Ołówek namagnetyzowany weną, kartka, serce
I w cień ognisty schowany jestem mimowolnie
Śpię, jem i pije, żyje wciąż spokojnie
Nie myślę ja zbroić się na wielkie bitwy
Na słowne siłowanie się z kimś i potyczki
Nie muszę pierwszych krzeseł zajmować w zaszczytnych
Gronach, głosić przemówienia, że nikt nie pokona
Mnie, że będę nieśmiertelny jak Horacy
Może i będę, gdy mych wierszy nic nie straci
Notes nie dusza, spłonąć przecież może.
Wtedy po wersach, nikt odzyskać już nie może.
Nie myśląc o tym jestem sobie z boku nadal
Poezja – czynnik – uczy, raduje, pomaga.
Gdy sam ją tworze – tym lepiej – bo siebie wzbogacam
Jednak wybitnością sobie głowy nie zawracam.