Ciemne duchy przeszłości

Pamiętasz, synu, tamte czarne duchy
Co słodko łudziły że dodadzą ci otuchy?
Co się w piękne, barwne szaty przystrajały
I tak swą okropną szpetność ukrywały?

Ileś ty razy uległ tym iluzjom
Że one naprawdę są piękne i dobre?
A potem się gorzko rozczarowałeś
Gdyś już zrozumiał jakie to nierozsądne

Konsumowałeś te wspaniałe szaty duchów
I wtedy ten straszliwy kielich cię czekał
Płacz i zgrzytanie zębów, i głęboka skrucha
I że już nigdy więcej po raz setny żeś przyrzekał

Zapytaj się ile razy to powtórzyłeś?
Ile tych szat strasznych duchów pożarłeś?
I potem duchy ciebie, dusza twoją niszcząc
I psychikę, przez tę przeklętą wyobraźnię!

Alem ci, synu, wybaczył wiele razy
I w końcuś doszedł do tego, żeś bez skazy
Złych duchów żyjesz. Lecz miej się na baczności
One nigdy nie śpią, wciąż czyhają w swojej złości

Jeśli ciągle będziemy rzucać cienie, snuć mity wokół swych lęków- możemy stać się panteonem demonów, pomiędzy którymi robi się coraz bardziej ciemno i straszno. Chyba dostrzegłam w tym Twoim wierszu Kolosie, nareszcie drobinkę... nadziei. Ona choćby bardzo słaba być miała, to otwiera nam oczy i światło daje a ciemność już nie jest taka ciemna...
Pozdrawiam serdecznie bardzo
Jola