Praca poety

Znowu wieczorem obnażam nowy wiersz
Dotąd nieznany, tajemniczy
Później samemu nad kartką tworzy się
Pod słowa zagadkowe jest ukryty

Rzeźba powstaje – atramentem w papierze
Czasem jest brzydka, jakby skała nieciosana
Jednak w talent rzeźbiarski mocno wierzę
Więc jedna za drugą wciąż jest pisana

Każda swój kształt ma i swojego ducha
Kolor swój i własną wielkość
Czasem się stworzy i po chwili wybucha
Przekreślana niepowodzenia kreską

Jednak się większość ostoi – dostojna
A co z tego że raczej dosyć prosta?
Że tylko kilka ma kształtów, wgłębień?
Istotą że każda jest wolna!

Ze kiedy wielu będzie oglądać
To każdy co innego ujrzy
Choć zerkają przecie na te same kształty
Lecz człowiek i duch się różni

Powoli, powoli będzie coraz lepiej. Życzę tego z całego serca.