Miłość

Wszystkie pragnienia gasną wobec rzeczywistości
W której się silnie przez chwilę utworzyły
Lecz jak je podtrzymać, aby były sensem życia?
To jest istota, by serca szczęśliwe były!

A bez miłości to już możesz, człeku, przestać
Starać się pełni szukać, bo tylko bezdroża
Nikłe namiastki i zwiędłe, puste złudzenia
Nie, nie ma nic w czarnych kłamstwa morzach!

Choćby one udawały przeźroczystość
I gdyby wspaniałe czyniły znaki, cuda
To nic tam nie ma, jeśli nie ma Boga
Który miłością, z którym wszystko się uda!

Więc chociaż często już białe jest czarne
A czarne białym – ty wiedz prawdę o barwach
Patrz, obserwuj, badaj i buduj na skale
I nie daj sobie na nieszczęście swe życia pogmatwać!

Hm...3 zwrotka jest moim skromnym zdaniem najlepsza, reszta do dopracowania. Przejaśnij trochę ten wiersz, bo jest strasznie zagmatwany :)

Ducha słowem nie obejmiesz, chwila niepojęta, ulotna, chce się ją złapać słowem...może dlatego masz wrażenie że wiersz ten jest roztargniony. Wszak dziękuje za rade i pozdrawiam :)

Miłość to jedyna choroba na którą zapadamy nie sięgając po środki, by ją leczyć, nie udajemy się do lekarza, gdyż pragniemy, by trwała, bardzo fajnie o miłości, o niej można tworzyć poematy, nieskończone ilości obrazów malować poetyckim słowem, pozdrawiam.