W nie-moim świecie...

W nie-moim świecie słowo nic nie zbaczy
duszone ciszą serc, co winny krzyczeć
cóż więc...te cienie wśród stosów wypaczeń
wśród dziwnych wizji, wśród błędnych obliczeń

Serca wciąż płoną...ale innym ogniem
Zrodzonym z lodu, błota i ciemności
Już nie potrafią być przed sobą godnie
Nie zrozumieli ni krztny wolności

Dlaczego? Wszak proroctwa nieśmiertelne
Swym dobrym buntem taki los wieściły
Owszem...tylko że...jedno jest obłędne
Ze będąc żywe, we mnie nie ożyły

Chwała, prorocy, słowo, nieśmiertelność
na niskości śmiesznego świata masek
Zginiecie wszyscy, chyba że na nowo
życie, by świat nam przestał być światem