Katedra

Pamiętam sklepienie
Gotyckie, święte
Tak monumentalne, dotykało nieba

Łuki, witraże, potężne kolumny
Zakaz fotografii
I tłumy turystów
Nie pielgrzymów nie pątników
Tych już zbyt mało
By mogli się w tłumie zmieścić

Toteż modlitwa przyszła trudno
Stokrotnie trudniej niż zgiełk
Lecz o wartości nie wyrokuje
Jedynie powiem co czułem

Wśród łuków, witraży, sklepień
Kolumn potężnych
Tlił się znacząco zachwyt nad kwiatem kamiennym
Zbyt mocno zbyt często deptanym

Czy możesz mi wskazać co miałeś na myśli w ostatniej strofce?
Pozdrawiam kredens

To, co w całym wierszu - wyrażam ubolewanie z tego, jak współcześnie katedra jest traktowana.