Strach

Gdybym potrafił stawiać żelazne granice
I męstwem brukować swego wnętrza ulice
Zbyt często drżę ze strachu tam, gdzie strachu nie ma
Sam sobie pisząc czarny wątpienia poemat

Wątpienia nie w Boga - wątpienia w człowieka
Że nazbyt często ze zmianą na lepsze zwleka
Że egzystencja staje się zbyt silnie szara
I bieg za niczym-wciąż rozdrapywana rana

Stara jak świat jest nędza szukania niczego
Lecz przed czym lęk? Przed ciemnością? Co w niej masz strasznego?
Skoro się dąży, pragnie, cóż strasznego, powiedz?
Czy ci nie każdą ciemność rozjaśni Duch-Ogień?

Może więc nie chcesz czerpać z dobra tego Ognia?
Pewnie, że łatwiej w sępnym półmroku trwać co dnia
Lecz co łatwe niestety najczęściej jest zgubne
Raczej cierpienia, walki, przyjmować co trudne!

Nie tak dla samych siebie lecz by próbowały
Miłość, która jest Wszystkim, by ją hartowały
Jak złoto w ogniu, tak też dusze miłe Bogu
W piecu utrapień, lecz do strachu-żaden powód!