wschód

młode słońce musnęło niebo
niepewną szarością budzi świat
ze snu
osusza rosę kłania się drzewom
niepewną ręką prosi o świeże
krople dżdżu

płaczesz
zasnujesz szarością ruchome pejzaże
zabrakło marzeń oczu
zabrakło stóp i dłoni
las nie zatrzyma deszczu
las się nie obroni
wyciągnie liściaste ręce

płaczesz
nie płacz gradem
nie bij delikatnych liści
wstaje młode słońce

sen się ziścił


Tekst powstał w 2011 roku z myślą o tym miejscu, Poetkach i Poetach.
Nie zamieściłam go tu wcześniej. Może teraz też nie powinnam. A może właśnie powinnam to zrobić wtedy. Teraz to już nieistotne.
Życzę wszystkim weny

@luna_
Luno, wiersz pozostaje zawsze wierszem.
Kilka lat temu byli tu inni poeci.
Może mniej ckliwi ale bardziej życzliwi,
ale na pewno bardziej zintegrowani.
Można by wiele pisać na ten temat,
ale czy jeszcze kogoś to obchodzi :)
PozdrawiaM.

@luna_
Nie ważne kiedy napisałaś wiesz,
ważne,że został opublikowany.
Dziękuję :)

Poezja się nie starzeje. Zmieniamy się my w swojej wędrówce w czasie.
Zmienia się społeczeństwo, nasiąkając nową kulturą, nie zawsze od razu przyswajalną dla tych, którzy zapuszczają korzenie głębiej.
Powinniśmy jednak pamiętać o fundamentach.
Dobrze, że opublikowałaś ten wiersz.

Jerzy