Oh, my darling

Oh, my darling Valentine. Oh, my darling Valentine.
Świat się zmienia, świat wymienia imionami, moja droga,
których tyle przeszło po mnie, wyciskając jak cytrynę.
Resztki soku krzywią usta w nieco gorzkim półuśmiechu.

Tyle grzechów, uciech tyle, ile było tych dziewczynek.
Od kosmosu po małżeństwo, choć zsunęło się z orbity.
Przy tym, żadna to tragedia, kiedy pędzisz wolny duchem.
Pod gwiazdami, ze słowami, wiecznie wietrzny, wiecznie

słucham, nasłuchuję. Czy żałuję? Ani trochę, może trochę.
Może było was za mało? Lub za wiele, powie któraś,
mógłbyś ustatkować nieco. A ja na to, kieca, chyba,
jeszcze jedna mi się przyda. Niech się Walentynki zlecą.

Urządzimy sobie konkurs. Taki casting na półpiętrze.
Wnętrze piękne niech ukażą. Wierszem, to jest oczywiste.
Mógłbym przystać na kawałki cudnie poetyckiej prozy
tajemniczo suknią skryte. Więc o imię spytam tylko.

Moja droga Walentynko.